ภาษาไทยมาตรฐาน

ภาษาไทยมาตรฐาน        ภาษาไทยมาตรฐาน หมายถึง ภาษาที่ใช้เป็นภาษาราชการ ภาษาที่ใช้ในการเรียนการสอนในโรงเรียน ภาษาที่ใช้ในโอกาสที่เป็นทางการต่าง ๆ และภาษาที่สื่อสารมวลชนต่าง ๆ ใช้ด้วยเนื่องจากกรุงเทพ ฯ เป็นศูนย์กลางของการบริหารประเทศ เราจึงคิดว่าภาษามาตรฐานเป็นภาษากรุงเทพฯ แต่แท้จริงแล้วภาษาในเมืองหลวงนี้มีความหลากหลายมาก ตามลักษณะผู้คนที่แตกต่างกันซึ่งมาอยู่รวมกันเป็นจำนวนมหาศาล ภาษาไทยมาตรฐานจึงหมายถึง ภาษาไทยที่ใช้ในโอกาสที่เป็นทางการ มากกว่าที่จะเป็นภาษาของคนกรุงเทพฯ

         ภาษาไทยมาตรฐาน ไม่ได้หมายถึงภาษาไทยภาคกลาง แต่เป็นภาษาไทยที่ชนชั้นนำได้พัฒนาให้มันซับซ้อน เพื่อที่จะทำให้คนที่ใช้ภาษาไทยอย่างถูกต้อง ได้ตระหนักว่าตนอยู่ในสถานภาพไหน จะเขียน จะพูด จะสื่อสารไปยังคนที่สูงกว่าหรือต่ำกว่าตนเองอย่างไรบ้าง อันนี้คือภาษาไทยมาตรฐาน

[แก้ไข] ลักษณะภาษาไทยมาตรฐาน

        ลักษณะภาษาไทยมาตรฐานที่สอนในโรงเรียนเป็นลักษณะของภาษาเขียน ซึ่งมีข้อแตกต่างไปจากภาษาพูดหลายประการ เป็นธรรมชาติที่ภาษาพูดกับภาษาเขียนย่อมไม่เหมือนกัน และเป็นภาษาไทยมาตรฐานมักจะใช้ในการอ่านข่าวทางวิทยุและโทรทัศน์
        ภาษาไทยมาตรฐาน มีลักษณะทางภาษา หลายประการ ที่คล้ายกับภาษาไทย ที่พูดกันบริเวณภาคกลางของ ประเทศไทย เช่น พยัญชนะ สระ วรรณยุกต์และศัพท์ เป็นต้น แต่เนื่องจากผู้ที่พูดภาษาไทยมาตรฐาน อาศัยอยู่ ในทุกจังหวัดในประเทศไทย จึงเป็นการเหมาะสมที่จะพูดถึงภาษาไทยมาตรฐาน ในฐานะของภาษาย่อยประเภทหนึ่ง ต่างหากจากภาษาไทยถิ่น
        ภาษาไทยมาตรฐาน มีความสัมพันธ์ กับภาษาย่อยในกลุ่มภาษาสังคมอยู่ด้วย คือผู้ที่พูดภาษาไทยมาตรฐาน มักจะเป็นผู้ที่มีฐานะทางสังคมดี และมีการศึกษาสูง นอกจากนี้ ผู้ที่พูดได้ทั้งภาษาไทยถิ่น และภาษาไทยมาตรฐาน มักจะใช้ภาษาไทยมาตรฐาน ในการทำงาน หรือในการติดต่อกับข้าราชการ เป็นต้น ซึ่งแสดงว่า ภาษาไทย มาตรฐาน มีความสัมพันธ์กับภาษาย่อย ประเภทภาษาหน้าที่ อีกด้วย
        ผู้ที่มีการศึกษาเพียงระดับประถมต้น และประกอบอาชีพทำนา จะพูดภาษา ที่มีลักษณะแตกต่างจากภาษาไทยมาตรฐาน มากกว่าพวกที่มีการศึกษาระดับเดียวกัน หรือระดับสูงกว่า และประกอบอาชีพค้าขาย หรือเป็นข้าราชการ ทหาร ตำรวจ ส่วนพวกที่มีการศึกษาระดับอุดมศึกษา และประกอบอาชีพครูหรืออาชีพอื่น ๆ ก็มักจะพูดภาษาไทยมาตรฐาน หรือภาษาที่มีลักษณะที่ใกล้เคียง กับภาษาไทยมาตรฐานมาก สำหรับในภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ และภาคใต้ จะมีสถานการณ์ทาง ภาษาอีกแบบหนึ่ง คือคนที่มีการศึกษาน้อย อาจจะพูดได้เฉพาะภาษาของท้องถิ่น ที่ตนมีภูมิลำเนาอยู่ ส่วนคนที่มี การศึกษาสูง มักจะพูดได้ ทั้งภาษาท้องถิ่น และภาษาไทยมาตรฐาน และอาจจะมีบางคน ที่พูดภาษาไทยมาตรฐาน ได้คล่องกว่าภาษาท้องถิ่น
ตัวอย่างภาษามาตรฐาน
        คำที่แตกต่างกัน ส่วนใหญ่จะแตกต่างเกี่ยวกับเรื่องคำศัพท์ เช่น คำลงท้าย ประโยคหรือวลี ใช้เฉพาะถิ่น

ภาษาไทยมาตรฐาน ใช้ สิ นะ คะ ครับ

ภาษาไทยถิ่นใต้ ใช้ หา เล่า ตะ เหอ

ภาษาไทยถิ่นอีสาน ใช้ เด้อ นอ แน แม

ภาษาไทยถิ่นเหนือ ใช้ เจ้า กอ อื่อ กา